Op wereldreis... naar Santiago

Een paar dagen geleden heb ik een verslag gemaakt, maar blijkbaar is dit in het heelal verdwenen, want het is nergens meer te vinden. Ik begrijp er niets van en denk met weemoed aan de postduif, die mij nimmer in de steek liet en altijd plichtsgetrouw en vol passie dat deed,wat ik vroeg. Neen, zij zijn niet in de soep verdwenen, maar ik heb hen laten vliegen. Heb ik nu weer vreselijke spijt van, want er is niets ergens dan te werken, voor Piet Snot, Klaas Klei, Jan met de korte achternaam en natuurlijk Jan Klaasen en zijn zus met de grote achternaam en nog meer van de landgenoten, wiens naam steeds weer opduiken, maar dan in negatieve zin.Ik moet nu weer in mijn gedachtenroerselen graaien om datgene eruit de peuteren, wat ik dus enige dagen geleden aan dit verschrikkelijk apparaat heb toevertrouwd. Mocht het dus nu weer niet lukken, dan begin ik er niet meer aan. Ik ben hier niet gekomen, om mij op de techniek kwaad te maken. Mogelijk zullen enigen uwer meewaardig de schouder ophalen, om zo . n eenvoudig zijn van geest, maar bedenk wel, dat ik de tweede wereldoorlog heb meegemaakt. Mogelijk tot een volgende keer.
Herman.