Zaterdag, 27 juni kwamen wij dan ´s morgens in Santiago aan. Wij kwamen vanuit de Alberge vlakbij deze stad. Deze Alberge, 5 km vanaf Santiago werd beheerd door Polen, heeft ook de naam van de Poolse paus en dat vond ik natuurlijk best aardig. ´s Avonds haden wij nog een kerkdienst dar in de buurt, die door een kapelaan uit Angola werd voortgegaan. Het leuke was, dat hij een gitaar bij zich had, die hij een para maal gebruikte. Leuk. De laatste dagen was ik nog in gesprek geraakt met een paar mensen. Een vrouw uit Nieuw-Zeeland en een echtpaar uit, jawel Alaska. Zij waren voorts in gezelschap van hun 2 kinderen, een meisje en een jongen van pakweg twaalf , 13 jaar oud. De vrouw vertelde, dat zij in Spanje ooit had gestudeerd en nun de Camino liep. Toen ik haar man dat hij uit Alaska was meegegaan omdat hij de koppen van de ijsberen en zeehonden niet meer kon zien, antwoordde hij, dat hij leraar a.en e was, en dat hij genoemde diersoorten nauwelijks zag. Leuk gezin. Later nog gesproken in de kathedraal op zondag, toen dat bekende wierookvat allen boeide. Je had de neiging te bukken, als hij jouw kant op vloog. Een attractie. Je kon verder in die kathedraal ook nog naar de buste van Jacobus gaan, om deze over zijn buik te strijken, maar er stonden zovelen daar te wachten, dat wij de volgende dag erheen gingen en wij erheen konden, dar het toen niet druk was. Die vrouw uit Nieuw-Zeeland vertelde dat zij met haar man was gestart, maar dat deze er na een paar dagen al genoeg van had.Zij liep dus un alleen terwijl hij in Spanje mu vakantie vierde. Zij sprak zo knauwerig Engels, dat hij mij moeite koste haar te volgen en ik toen op een beleefde wijze haar groette en alleen verder ging. Ik moest wel denken aan vorig jaar toen ik een Belg de weg vroeg en deze mij letterlijk zei: : Ik versta uw Nederlands niet. : Toen zei ik hem, dat hij dan maar eens de patatten uit zijn oren moest halen. Hij dacht gevat te zijn, om vervolgens te zeggen: En waar moet ik deze stoppen?. Waarop ik hem zei, dat hij deze dan maar in zijn puntzak moest doen. Ik liep er al een tijdje mee, maar in Santiago heb ik toch bij een plaatselijke autoriteit, de Katholieke Kerk betreffend, gevraagd naar Sint Nicolaas. Hij keek mij vragend aan. Hij begreep mij niet. Toen ik hem vertelde, dat hij ieder jaar omstreeks 5 december in Nederland arriveert, een paard moet hebben met zeebenen, dar die altijd zo lustig huppelt over het dek van de stoomboot, een goed en heilig man moet zijn, keek hij mij aan, ofdat ik hem in de maling nam.Hij heeft voor mij geloof ik, nog een intimi gebeld, maar deelde mij vervolgens mede, dat er in heel Spanje niet zo´n goede man bestaat, omdat er geen enkele Spaanse priester bestaat die Nederlands spreekt. Voor hen die eventueel nog twijfelen, hij wete het. Ik had hem namelijk willen spreken over het soort cadeau´s dat hij mee zou moeten nemen voor die verwende kinderen in Nederland, maar dat is dus un niet nodig. Na zondag, na de kerkdienst, het vliegende wierookvat en een leuke avond met allen die ons tijdens de wandeltocht dierbaar waren geworden en tenslotte nog een optreden van een Spaanse band, die Tineke nog een cd aansmeerde, maar dat terzijde, was dit een prachti einde, doch Tineke was al enige tijd geleden overvallen door de loopvirus(defecta wandolala)
Wij gingen dus de volgende dag op weg naar Finesterre, het uiterste puntje blijkbaar van Europa en hebben dar een stuk gewandeld. Daarna een paar dagen nar Muxia en ondanks het feit,dat het voor mij niet meer hoefde, waren dit wel weer leuke dagen met elkander.Wij zijn un in Muxia en morgen met de bus naar Santiago. Nog wat kleine inkopen doen en dan zaterdag huiswaarts. 7 weken weggeweest, maar Holland geen dag gemist. Erger nog. Iemand had mij gezegd, dat ik via de Ypod het Nederlands nieuws kon volgen. Je wilt het niet geloven, maar(dom) in deed het wel en het eerste wat werd medegedeeeld, dat de reorganisatie van de politie 2 keer langer duurt dan gepland en ok 2 keer zoveel geld kost.In 1993 werd al gemeld, dat de reorganisatie van de politie toendertijd een farce zou worden en dar hoefde je helemaal geen profeet voor de zijn. De vorige Minister van Veiligheid Opstelten meldde ieder jaar dat Nederland veiliger werd. De man, die eens een hondententoonstelling opende en meteen de lauwertank kreeg omgehangen, omdat de jury in de veronderstelling verkeerde, dat hij de eerste prijs verdiende gezien zijn uiterlij. Hij kreeg er ook nog bij een paar waardebonnen van een dierenspeciaalzaak en het boek van J.d de Kadt: Blaffende honden bijten niet: Hij had het boek moeten lezen en niet alleen de plaatjes moeten bekijken. Dan had hij tegen zijn rechterhand kunnen zeggen: Fred en un zeggen, hoe het zat met die overeenkomst met die crimineel. Ik stop, want ik ga un de verkeerde kant op. Misschien heeft hij nu even tijd, voordat hij un naa Spanje rijdt. O nee, dat hoort bij die andere figuur, die ons ook in de maling heeft genomen.
Wij hebben een geweldige tijd, hier in Spanje gehad. Ooit sprak Rinus Michels de legendarische coach na het winnen van de Europese titel op het Museumplein te Ámsterdam. Nederlands bedankt, wij zullen dit nooit, en dit woord herhaalde hij een aantal keren, vergeten. Ik sluit mij bij dit woord, dat eigenlijk niet zo bijzonder is, maar nu voor ons veel betekenis krijgt aan. Ook wij zullen deze Camino nooit vergeten.